Można powiedzieć, że wszystko zaczęło się od pandemicznego  “zmęczenia materiału” i chęci zmiany dotychczasowego “wyścigu szczurów”.
Miałyśmy pomysł, pragnienie, pozytywne podejście, wiarę, że się nam uda. Zaczynałyśmy w mikroskopijnej piwnicy, pózniej stworzyłyśmy pracownię już na poważnie, w pięknym lokum na warszawskiej Starej Ochocie.

Nasza praca to jednocześnie nasza wielka pasja. Pasja do wydobywania piękna ze starych przedmiotów i przywracania ich do życia. Pasja do pracy z ludzmi i uszczęśliwiania drugiego człowieka, któremu poprzez nasze zaangażowanie możemy podarować coś wyjątkowego. 

Jesteśmy absolutnie przekonane, że móc robić zawodowo to, co się kocha,  jest najlepszą z możliwych kombinacji prowadzących do sukcesu. Sukcesu zarówno dla nas, jak i dla naszych klientów.  Promujemy ideologię „Less Waste” i w globalnym świecie doceniamy indywidualizm oraz coraz większe na niego zapotrzebowanie. Staramy się wyjść im naprzeciw. 

Połączyła nas wizja stworzenia rzemieślniczej przestrzeni w szeroko rozumianym wymiarze. Angażujemy się w inicjatywy rekodzielnicze, współprowadzenie warsztatów i promowanie odradzającego się rzemiosła, które bez wątpienia ma oblicze kobiety.  Jesteśmy aktywnymi uczestniczkami  szkoleń, kursów, warsztatów a także w różnym odstępie czasowym uczennicami w CKU przy Zespole Szkół Drzewnych i Leśnych Im. Jana Kochanowskiego w Garbatce – Letnisku, na kierunkach Tapicerstwo oraz Stolarstwo/Renowacja. Te kilkusemestralne zajęcia prowadzone przez najlepszych specjalistów w swoich dziedzinach, owocują sukcesami, które odnosimy w naszej pracowni. 

Prywatnie jesteśmy przyjaciółkami, partnerkami, pasjonatkami i sąsiadkami ( dosłownie bo tu gdzie mieszkamy dzieli nas tylko jedno piętro).

Poza pracownią Ania jest żoną Karola,  mamą czwórki dzieci i opiekunką psa Ogiego. Jej kreatywna dusza lata temu zaprowadziła ją do warszawskiej SGGW, gdzie ukończyła wydział florystyki, a jej artystyczne ciągoty wyraźnie dają o sobie znać, gdy przychodzi  do wyboru tkanin obiciowych, kolorystyki  mebli i detali uzupełniających. 

Asia, choć skończyła wydział Zarządzania na Uniwersytecie Warszawskim od zawsze stroniła od pracy w “korpo”. To typ “nie usiedzisz”. 

Ponad dwadzieścia lat spędziła “bujając w chmurach” zasilając załogi pokładowe zarówno rodzimych, jak i globalnych linii lotniczych. Poza pracownią jest żoną Marka, miłośniczką Varsavianistyki  i członkinią zarządu spółdzielni mieszkaniowej, w której obie z Anią mieszkają